السلام علیک یا اباعبدالله

شبی ساکت و دلگیر
خودم بودم و قلبی که زغم بسته به زنجیر
و نزدیک اذان بود
چو پیچید در آفاق همه نغمه تکبیر
نوشتند که هنگام اذان دست به دامان خدا باش
ومشغول دعا باش
چو باز است به درگاه الهی در رحمت
و آن لحظه بود لحظه شیرین اجابت
شدم گرم عبادت
دو چشمم همه پر اشک شد و روی لبانم همه سوگند
که یا رب تو رهایم کن از این غم
و گفتم به خدا بین دعایم
که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم ...
همان جا که دل از سوز فراقش شده بی تاب
همان جا که زده دست به دامان زمین خوشه مهتاب
همان وادی سوز و عطش و درد
همان وادی شرمندگی آب
همان وادی پاک حرم حضرت ارباب
همان جا که زمینش همه نور است
و بر مهدی زهرا همه شب راه عبور است
همان جا که حرم خانه دل هاست
و عشقش همه در آب و گل ماست
زیارتگه زهرا عبادتگه موسی است
دخیل حرمش حضرت عیسی است
و زیباست خدا محو تماشاست
که یک سو حرم شاه و یک سو حرم حضرت سقاست
مکانی که قدم رنجه نموده است گل یاس
طوافش کند از عشق و ز احساس
مکانی که در آن عشق زند موج لبالب
همان جا که زند پر به هوایش دل من هر دم و هر شب
همان جا که به هر جای زمین هست
نشان از قدم محترم حضرت زینب
همان خاک که هم بدر و احد خندق و احزاب و حنین است
همان جا که زمین معرکه عشق حسین است
همان جا که دل از عالم هستی برباید
خیابان بهشتی که معروف به بین الحرمین است
و گفتم به خدا بین دعایم
که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم ...


شعر از شاعر اهل بیت محمد ناصری