محرم امد.....

دستها سایه بان چشمانم                                                   
  کاروانی ز دور می آید

دربیابان تشنه و برهوت                                                        

گردوخاکی زدورمی آید
آی بارانیان به کوچه زنید                                               
 تاکه پایان دهید فاصله را
 گوش دل گر دهیدمیشنوید                                                  
بی قراری زنگ قافله را
بین یک حلقه از بنی هاشم                                                     
محملی خوش خرام می آید
 پشت پرده فرشته ای آرام                                                    
 باوقارتمام می آید
دوربادا و دور  چشم  فلک                                                       
زینب از راه دور می آید
سرعالم به زیر چون بانو                                                        
 قصد دارد نزول فرماید
خیمه ها یک به یک علم گردید                                               
 جان عالم فدای خیمه دوست
اولین خیمه ای که قد افراشت                                                 
خیمه زینب است چون بانوست
خیل اصحاب گرد شمع وجود                                                  
چشمها بی قرار ثارالله
دست در دست باب دخترکی                                                   
پابه پای حسین عبدالله
هرچه کودک پیاده  شد آخر                                                 
 بوسه ای از رخ عمویش کرد
وعموتا رقیه اش را دید                                                   
 پاک خاک از لباس ومویش کرد
ناقه ای روی خاک زانو زد                                                
ضرب خورشید آسمان کم شد
هرکسی بود گرد محمل عشق                                       
دست بر سینه اش زد و خم شد
پرده تا ازکجاوه رفت کنار                                                 
رخ عیان کرد عمه سادات
گوش کن می رسدصدای حسین                                     
 همگی بهرعمه جان صلوات
هاشمیون کنارهودج نور                                                  
 همگی ذکرفاطمه برلب     
وعلم گشت بیرق عباس                                                
درکنار کجاوه زینب
آفتاب و تمام شدت آن                                                  
 مهربان شد بصورت عمه
باد می زد به پرچم عباس                                             
  سایه بان شد به صورت عمه
دست اکبر گرفت دستی را                                            
  دست دیگر به بازوی عباس
پای عباس شد رکاب حرم                                              
 پای زینب به زانوی عباس
یل ام البنین به چشم کشید                                          
 گوشه آستین بانو را       
زینب اورا فشرد در آغوش                                               
 بوسه ای زد میان ابرو را
گفت داغ تو رانبینم من                                                
   عین آرامشم تویی عباس
من فدایت که در مصیبتها                                               
  آخرین خواهشم تویی عباس
باچنین عزت و جلال و شکوه                                           
  گشت خاتون پیاده از محمل
چند روزی گذشت باز رسید                                           
   کاروان پیاده وای از دل
نه عمویی کنار عمه رسید                                              
 نه عصایش دو دست اکبر بود
آنکه هر دم کنار زینب بود                                                
بین گودال پاره پیکر بود...........